الیوت گروو (۲)

 

مقدمه

هدف از این مقاله، ارائه مدلی غیرفرموله است که می‌تواند به عنوان دستورالعملی ­برای نوشتن فیلم‌نامه فیلم‌های کوتاه داستانی مورد استفاده قرار گیرد.

برخلاف روش‌هایی که بر پیشرفت یک روایت به صورت مرحله به مرحله تا زمان گره‌گشایی تمرکز دارند، رویکرد ارائه شده در این مقاله، بهترین توصیف برای قصه‌گویی در یک فیلم کوتاه را این عبارت می‌داند: «ویژگی‌های متضادی که یکدیگر را در فعل و انفعالی پویا، متعادل و کامل می‌کنند». این رویکرد نه تنها از مدل‌های داستان‌گویی دیگر آزادی عمل بیشتری در اختیار نویسنده قرار می‌دهد، بلکه برای مشخص کردن اشتباهات تکرارشونده افراد آماتور در طراحی داستان فیلم‌های کوتاه نیز مناسب‌تر است.

هفت نوع از این تعامل پویا در این مقاله توضیح داده خواهد ­شد. برخی از این حالت‌ها نیاز به توضیحات بیشتری نسبت به سایرین دارند اما همگی به یک اندازه با اهمیت هستند. ضمناً موارد عنوان شده در این مقاله، نباید به عنوان قواعد و قوانینی کلی در نظر گرفته شوند که باید حتما از آن‌ها پیروی کرد، بلکه باید آن‌ها را به عنوان راه‌هایی برای افزایش احتمال تاثیر داستان بر مخاطب، در نظر گرفت.

در نهایت از آنجا که بهترین فیلم‌های کوتاه با اصل «هر چه کمتر، بیشتر» ساخته می‌شوند، من نیز بحث پیش رو را تا حد امکان مختصر انجام خواهم داد. خوانندگان علاقه‌مند به این مبحث، می‌توانند برای خواندن جزئیات بیشتر و دانستن مثال‌هایی­ از فیلم‌ها، به کتاب من مراجعه نمایند: «هنر فیلم کوتاه داستانی: یک مطالعه نما به نما از ۹ فیلم کلاسیک مدرن» (مک فارلند، ۲۰۰۲)