ناگفته های Interstellar (اینترستلر) اثر کریستوفر نولان

بعضی از تصاویری که در تریلر فیلم استفاده شده از آرشیو اخبار است ولی بعضی صحنه های دیگر را فیلمبرداری کردند و بعد از طریق جلوه های ویژه کاری کردند که تصاویر قدیمی به نظر برسد.

نولان به زیمر موزیسین فیلم خلاصه داستان را نداد و فقط یک صفحه متن به او داد که هیچ ربطی به فیلم نداشت و نوشته های آن درباره شخصیت خود زیمر بود. نولان از او خواست که با توجه به متن نوشته شده در آن برگه ، موزیکی بسازد.

کریستوفر نولان ، بازی متیو مک کاناهی را در فیلم Mud پسندید و به همین دلیل او را انتخاب کرد.

استیون اسپیلبرگ برای کارگردانی این فیلم در سال 2006 انتخاب شد. او جاناتان نولان را برای نوشتن فیلمنامه اثر انتخاب کرد. در سال 2012 و بعد از این که اسپیلبرگ از پروژه کنار رفت جاناتان فیلمنامه را به برادرش پیشنهاد داد و او هم قبول کرد.

کریس نولان دستیارش را با فیلمنامه به ایرلند فرستاد تا به جسیکا چستین نقشی را پیشنهاد دهد. چستین مجبور بود همان موقع فیلمنامه را بخواند زیرا اجازه نگه داشتن آن را نداشت.

فیلمنامه فیلم بر اساس نظریه های دانشمندی به نام کیپ تورن می باشد. او می گوید این داستان بر اساس پیچش مکان و زمان است ، عجیب و غریب ترین اتفاق در هستی که به طور ناگهانی برای انسان ها قابل دسترسی می شود.

اولین فیلم نولان بعد از "تعقیب" است که والی فیستر آن را فیلمبرداری نمی کند. فیستر به این دلیل در این کار حضور نداشت زیرا در حال کارگردانی اولین فیلم خود به نام Transcendence 2014 بود.

کریستوفر نولان گفته که برای ساخت این فیلم از جنگ ستارگان ، ادیسه فضایی کوبریک و Blade Runner ریدلی اسکات الهام گرفته است.

قبل از این که فیلمبرداری آغاز شود کیپ تورن (دانشمند) دو قانون برای پروژه گذاشت و تاکید کرد که همه گروه حتما باید به این دو مورد پای بند باشند. یک) هیچ چیزی نباید قوانین فیزیکی را نقض کند. دو) تمام خلاقیت هایی که قرار است در فیلم استفاده شود باید پایه علمی داشته باشد. کریس نولان این قوانین را قبول کرد ولی بعدا دچار مشکل شد. نولان می خواست تا سفینه بتواند با سرعتی فراتر از نور حرکت کند ولی کیپ تورن 2 هفته با او بحث کرد تا قانعش کند که این اتفاق امکان پذیر نیست.

در تمامی مراحل ساخت کرمچاله و سیاهچاله ، دکتر کیپ تورن با گروه جلوه های ویژه تیم همکاری کرد. تورن چند صفحه معادله های سنگین نوشت و به تیم جلوه های ویژه داد. آن ها هم نرم افزار جدیدی درست کردند تا بتوانند از طریق معادله های تورن ، تصویر دقیق کامپیوتری از این پدیده را به تصویر بکشند. پردازش بعضی از فریم ها حدود 100 ساعت طول کشید (هر 30 فریم یک ثانیه است) و کل پروژه جلوه های ویژه حجمی برابر با 800 ترابایت داشت. در نهایت نتیجه کار انقدر خوب در آمد که کیپ تورن بر اساس آن دو مقاله علمی منتشر کرد. یکی برای جامعه اخترفیزیک و دیگری برای جامعه گرافیک کامپیوتری.

برای صحنه های مزرعه ذرت ، کریس نولان در نظر داشت تا 500 هکتار ذرت داشته باشد. در نتیجه روی زمین کار کردند و واقعا آنجا ذرت کاشتند. بعد از این که فیلم تمام شد تمام ذرت ها را فروختند که اتفاقا با سود مالی هم همراه شد.

اکثر صحنه هایی که روبات "تارس" در آن حضور دارد واقعی است و از جلوه های ویژه استفاده نشده است. در اصل تارس مانند یک عروسک خیمه شب بازی بود که توسط بیل ایروین هدایت می شد. در نسخه نهایی ایروین را از نما حذف کردند.

در صحنه هایی که در ایسلند فیلمبرداری شد و مخصوصا صحنه ای که درون آب می روند ، دمای بدن آن هاتاوی دچار افت شدید شد زیرا که آب به داخل لباس فضانوردی اش نفوذ کرده بود.

تمامی سفینه هایی که در فیلم وجود دارند واقعی هستند و به صورت کامپیوتری ساخته نشده اند. بعضی از آن ها به اندازه واقعی در فیلم هستند و بعضی از آن ها صرفا ماکت کوچکی هستند. کریس نولان معتقد بود که این طوری احساس بهتری به مخاطبین و گروه سازنده می دهد.

بعضی از سکانس های مربوط به فضا توسط دوربین آیمکسی که به نوک جت بسته شده گرفته شده است.

هفتمین همکاری کریستوفر نولان و مایکل کین. فیلم های قبلی Batman Begins تولید 2005 ، The Prestige تولید 2006 ، 
The Dark Knight تولید 2008 ، Inception تولید 2010 و The Dark Knight Rises تولید 2012 بودند.

متیو مک کانهی تا قبل از اکران فیلم داستان آن را حتی به همسرش هم نگفته بود.

یکی از کتاب هایی که در کتابخانه مورف وجود دارد رمان The Stand اثر استفن کینگ است. موضوع این کتاب درباره انقراض بشریت و تلاش آن ها برای زنده ماندن و پیدا کردن مکان مناسبی برای زندگی است. موضوعی که کاملا شبیه به داستان فیلم است.

روبات دکتر مان که خراب شده بود "کیپ" نام داشت. این اسم را از روی نام کیپ تورن (نظریه پرداز و تهیه کننده اجرایی فیلم) انتخاب کردند.

شکل ظاهری سفینه مقاومت شبیه به ساعت است. این اشاره ای است به به جریان "ساعت" مورف که نقش مهمی در فیلم دارد.

اکثر آهنگ هایی که هنس زیمر برای این فیلم ساخته تمپوی 1 بیت بر ثانیه (60 بیت در دقیقه) دارند. با توجه به این که موضوع اصلی فیلم درباره زمان است و هر 60 ثانیه یک دقیقه را تشکیل می دهد ، زیمر تصمیم گرفت تا این تمپو را انتخاب کند.

به عقیده کریستوفر نولان ، آهنگی که هنس زیمر برای این فیلم زده ، بهترین و قوی ترین کارش تا به حال است.

نامی که روی سیاهچاله می گذارند Gargantua نام دارد که در اصل شخصیتی از رمان François Rabelais است. این شخصیت اشتهای عجیبی دارد و هیچوقت سیر نمی شود.

هفتمین فیلم کریستوفر نولان که در لیست 250 فیلم برتر سایت "آی ام دی بی" قرار می گیرد.

چهارمین بار پیاپی است که فیلمی از کریستوفر نولان بین 10 فیلم برتر سالِ انجمن فیلم آمریکا (AFI) قرار می گیرد.

مت دیمون در هیچ مراسمی که درباره فیلم برگزار شد شرکت نکرد و هر جایی که اسمش ذکر شده بود جلوی نقشش علامت سوال قرار داشت. دیمون و نولان این کار را کردند تا شخصیت او در فیلم که اتفاقا نقش مهمی هم دارد غافل گیری برای مخاطب ایجاد کند.

کرمچاله ای که در کنار زحل قرار دارد ادای دینی به فیلم ادیسه فضایی اثر استنلی کوبریک است. کوبریک قصد داشته تا نمای پایانی فیلم را در زحل بگیرد ولی به دلیل ناتوانی جلوه های ویژه در به تصویر کشیدن "حلقه زحل" مجبور شد تا فیلم را در سیاره مشتری تمام کند.

منبع: filmbazzan.com