چرا فیلم های سینمایی در حال کوچ از 24 به 48 فریم بر ثانیه هستند؟

ظاهر فیلم برای دست یابی به 3D باید قربانی شود؟

3D یکی از نیروهای پیش برنده فیلم های با سرعت فریم بالا است. برای مثال برای اینکه تصویری با سرعت ۲۴ فریم بر ثانیه جهت هر چشم در عینک های اکتیو داشته باشیم، باید فیلمبرداری را با سرعت ۴۸ فریم در ثانیه انجام دهیم. و این احتمالا یکی از دلایلی است که کامرون و جکسون از بزرگترین ترویج دهندگان فیلم های سه بعدی هستند که نه تنها فیلم های شان را سه بعدی می سازند، بلکه کامرون حتی فیلم دو بعدی تایتانیک را به سه بعدی تبدیل می کند. همانند سه بعدی، طرفداران سرعت فریم بالا، استدلال می کنند که هم اکنون زمان آن رسیده که به دنبال خلق تصاوری واقع گرایانه تر باشیم.

جکسون اعتقاد دارد که وقتی تماشاگران، یک فیلم کامل همچون هابیت را با سرعت 48 فریم بر ثانیه و به خصوص سه بعدی ببینند، یاد می گیرند که آن را دوست داشته باشند. شاید به دلیل ترس و عکس العمل منفی بیشتر تماشاگران، جکسون تصمیم گرفت که دیگر تریلر های فیلم هابیت را به صورت ۴۸ فریم در ثانیه عرضه نکند و سرعت های بالا را برای زمان پخش فیلم در ۱۴ دسامبر نگه داشته است.

۴۸ فریم بر ثانیه همچنین اجازه خلق صحنه های اسلوموشن بسیار روان تری را می دهد. به سادگی می توان از تکنیک double-printing استفاده کرد که از ادغام فریم های با سرعت ۴۸، یک فیلم ۲۴ فریمی با نصف سرعت به دست می آید. البته در چنین تکنیکی باید تمام فیلم با سرعت ۲۴ فریم بر ثانیه فیلمبرداری شود و تنها صحنه های اسلوموشن را با سرعت ۴۸ فریم بر ثانیه ضبط کرد.

هرچند که استفاده از سرعت ۴۸ فریم بر ثانیه جهت ضبط تمام صحنه ها هم مزایای زیادی دارد. هنگام حرکات سریع دوربین دیگر شاهد وقوع strobing و تصاویر مقطع و نامنظم نخواهیم بود و فریم ها شفاف تر بوده و وضوح بیشتری دارند. قطعا صحنه های اکشن نرم تر و روان هستند و بیشتر به زندگی واقعی شبیه اند. البته چنین تغییر سرعتی می تواند برای کسانی که فیلم ها را با سرعت ۲۴ فریم بر ثانیه می دیدند، باعث تشویش و ناهماهنگی دید شود. اما خوره های فیلم که دائم مشغول تماشا هستند، به سرعت معتاد سرعت جدید می شوند و دیگر به عقب بر نخواهند گشت.

همانگونه که جنبش فیلم های رنگی باعث شد که نسخه های رنگی شده آثار کلاسیک سیاه و سفید دوباره عرضه شوند، شاید در آینده هم شاهد تبدیل پس از تولید فیلم های فعلی به نسخه های ۴۸ فریم در ثانیه باشیم. همان اتفاقی که اکنون در هیاهوی سه بعدی، برای فیلم های دو بعدی چون تایتانیک رخ می دهد.

کار و کسب 48 fps

پول یکی از دلایل عمده روی آوردن استودیوها و سینماها به تکنولوژی سه بعدی بوده. با افزایش قابلیت ها و توانایی های سینماهای خانگی و پخش مستقیم اینترنتی در رقابت با سالن های نمایش، ضروری است که صنعت فیلم سازی تفاوت ها و برتری محصول خود را با دیگر رقبا هر چه بیشتر کند. ارتقا به پروژکتورهای ۴۸ فریمی برای سالن های سینما شاید چندین هزار دلار به ازای هر صفحه نمایش هزینه در بر داشته باشد، اما در صورتی که بتواند تجربه منحصر به فردی را برای خوره های سینما و فیلم بین ها خلق کند، ارزش هزینه کردن را دارد.

پیتر جکسون امیدوار است که تا زمان شروع پخش هابیت بیش از ۱۰هزار سینما به پروژکتورهای سرعت بالا مجهز شوند. و البته جناب جکسون و کمپانی برادران وارنر همه سرمایه شان را یکجا قمار نخواهند کرد و این فیلم در شش نسخه مختلف عرضه خواهد شد: دو بعدی، سه بعدی و سه بعدی IMAX، که همگی به دو شکل ۲۴ و ۴۸ فریم در ثانیه ارائه خواهند شد.

سرعت فریم بالا همچنین توجه دوربین سازان را هم به خود جلب کرده است. شرکت سازنده دوربین های حرفه ای RED قبلا امکان فیلمبرداری کیفیت بالا را تا سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه به محصولات خود افزوده است و کانن هم قرار است در دوربین بعدی خود ( EOS C500 ) از این قابلیت بهره ببرد. البته پرش یکباره از ۴۸ فریم در ثانیه به ۶۰ فریم در ثانیه، کار سخت و هزینه بری است و فیلم سازان ترجیح می دهند سراغ همان سرعت ۴۸ فریمی بروند.

با بهینه شدن قیمت ابزارهای پیشرفته فیلمبرداری ۴۸ فریمی، کم کم امکان استفاده از این تکنولوژی جدید برای فیلم سازان مستقل و تجربی هم فراهم خواهد شد. البته از طرفی هم برخی فیم سازان صاحب نام، همچون آنگ لی هنوز در خصوص استفاده از این تکنولوژی شک و تردید دارن. وی می گوید با توجه به پول عظیم و نام های بزرگی که در پشت سر فیلم های 48fps ایستاده اند، این تکنولوژی برای ماندگار شدن آمده است. پس امیدوارم که روزی بتوانم از آن استفاده کنم.

منبع: share4u.ir