در حال حاضر در کشور ایران ۸ نهاد رسمی و دولتی در عرضه و دستچین آثار تولیدی سینمایی درگیر هستند و این تعداد غیر متعارفی است در مقایسه با تولیدات سینمایی ایران.
این گوشه‌ای از صحبت‌های فیلمساز بزرگ کشومان محمد اطبایی در کارگاه نحوه‌ی معرفی فیلم به جشنواره‌های بین‌المللی در سومین روز برگزاری جشنواره ملی فیلم کوتاه حسنات است که مشروح این کارگاه را در ادامه و در قالب پرسش و پاسخ می‌خوانید…..
مساله‌ای که توسط فیلمسازان جوان مطرح می‌شود این است که آیا ما باید فیلم‌هایمان را برای حضور در جشنواره‌های خارجی زیر نویس کنیم یا نه؟ من کسی را نمی‌شناسم که به اندازه آقای اطبایی تجربه‌ی حضور و معرفی آثار در جشنواره‌ها را داشته باشد. نوع ارتباط گرفتن با جشنواره‌ها و ارسال آثار برای آنها مساله مهمی است که معمولاً نادیده گرفته می‌شود.
اطبایی: من پیش از این تاثیر بخش کارگاه‌ها را در جشنواره‌ها دیده بودم و موضوعی که زاون به آن اشاره کرد به عنوان یک اجرای کارگاهی جای آن در جشنواره‌هایی مثل جشنواره فجر خالی است . جشنواره فیلم “ونیز” جز قدیمی‌ترین جشنواره‌های دنیاست که از دهه ۳۰ و توسط دولت “موسولینی” آغاز به کار کرد و تا کنون اهداف و رویکردهای مشخصی داشته است. هدف اصلی هر جشنواره ایجاد شور و نشاط و افزایش ظرفیت‌های نمایشی هر منطقه و کشف استعدادهای سینمایی است مثلاً در بخش اصلی جشنواره فیلم “کن” ما متاسفانه کمتر شاهد کشف استعداد بوده‌ایم ولی در اکثر جشنواره‌ها این مساله وجود داشته.
هدف بعدی جشنواره‌ها ایجاد و گسترش مخاطب است در واقع این مخاطب جدی و حرفه‌ایست که می‌تواند شوری ایجاد کند و با استمرار این دست رویدادها به طور حرفه‌ای تولیدات انواع هنر را دنبال خواهد کرد. البته ظرفیت‌های اجتماعی و سیاسی هم به طور طبیعی بی‌تاثیر نیستند و این از اهداف کمتر آشکار جشنواره‌هاست در سه دهه اخیر رویکرد جشنواره‌ها و سینمای دنیا تغییر کرده است ما در گذشته تنها ۳۰۰ جشنواره سینمایی در دنیا داشتیم ولی این تعداد الان به بیش از ۷۰۰۰ جشنواره رسیده است.
